Το ηλεκτρονικό έγκλημα στις μέρες μας

Την εποχή που διαπράχθει το πρώτο ηλεκτρονικό έγκλημα, ούτε σενάριο επιστημονικής φαντασίας δε θα μπορούσε να αποτελεί η μορφή της σύγχρονης κοινωνίας, η έξαρση του ηλεκτρονικού εγκλήματος και οι ποικίλες μορφές που έχουν προκύψει και προκύπτουν καθημερινώς. Απάτες με πιστωτικές κάρτες, ηλεκτρονικές επιθέσεις σε κρατικούς οργανισμούς και μεγάλες εταιρείες, διακίνηση πορνογραφικού και παιδοφιλικού υλικού, ηλεκτρονικές μεταφορές χρημάτων και ξέπλυμα, μαζικές αποστολές ιών που οδηγούν στην κατάρρευση τεράστια υπολογιστικά συστήματα, ηλεκτρονικές εισβολές σε στρατιωτικούς στόχους (Πεντάγωνο και άλλους), παραποιήσεις ηλεκτρονικών σελίδων, τηλεαπάτες με κόστος δισεκατομμυρίων για τους δημόσιους τηλεπικοινωνιακούς οργανισμούς αλλά και για οικιακούς καταναλωτές και εταιρείες, δυσφημήσεις προσώπων, παραβιάσεις προσωπικών δεδομένων, υποκλοπές ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, πειρατεία λογισμικού και πολλά άλλα. «Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ληστεύεις ανθρώπους. Οι υπολογιστές απλώς κάνουν τη δουλειά ευκολότερη», είχε πει σε μια διάλεξή του ο κοινωνιολόγος-εγκληματολόγος Jim Thomas.

Μόνο το FBI έχει υπολογίσει ότι για κάθε 30.000 ηλεκτρονικά εγκλήματα μόνο ένας δράστης εντοπίζεται και οδηγείται στη Δικαιοσύνη. Έρευνα σε χίλιες μεγάλες εταιρείες των ΗΠΑ έδειξε ότι περίπου το 50% από αυτές έχει πέσει θύμα «computer crime», με απώλειες από 2 έως και 15 εκατομμύρια δολάρια. Το ηλεκτρονικό έγκλημα έκανε τη μαζική του εμφάνιση στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Αρχικό εργαλείο ήταν η πρόσβαση από ένα υπολογιστικό σύστημα σε άλλο, με τη χρήση του modem.
Οι ανταλλαγές των πληροφοριών για τα «σπασμένα» δίκτυα και συστήματα γίνονταν μέσω των σχεδόν πρωτόγονων βάσεων δεδομένων των BBS (Bulletin Broad Systems). Ήταν τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία μιας underground κοινωνίας χρηστών του Διαδικτύου και τα πρώτα ακούσματα των όρων όπως hacking, phreaking και άλλοι. Ιστορικά, πάντως, οι πρώτοι πειρατές των καλωδίων ήταν νεαροί υπάλληλοι της τηλεφωνικής εταιρείας Bell, το 1878, που μπέρδευαν ή έκοβαν τα καλώδια των τηλεφωνικών συνδέσεων και απλώς διασκέδαζαν με τις τρελές συνομιλίες που προέκυπταν. «Αυτός ο συνδυασμός εξουσίας, τεχνογνωσίας και εξασφαλισμένης ανωνυμίας επέδρασε σαν ακαταμάχητος πειρασμός στα νεαρά αγόρια», έγραφε ο Μπρους Στέρλινγκ στο «The hacker crackdown». Και αν hacker, πρωτογενώς, σημαίνει «αυτός που πελεκάει το ξύλο με τσεκούρι» τώρα η διάσταση που έχει λάβει ο ίδιος χαρακτηρισμός είναι σχεδόν μυθική.

Οι τηλεφωνικές εταιρείες συνέχισαν για πολλά χρόνια να αποτελούν θαυμαστό πεδίο εξάσκησης των hackers. Η παράνομη χρήση του Δικτύου χωρίς χρέωση, η παραβίαση των περίφημων blue boxes με την αποστολή κάποιων τόνων που τα μπέρδευαν, οδήγησαν τις εταιρείες στο να ξοδέψουν πολλά εκατομμύρια δολάρια για την αναβάθμισή τους. Αυτά ως ενημέρωση για τα …προπατορικά ηλεκτρονικά αμαρτήματα. Από τότε μέχρι την ίδρυση της Web Police, κάτι σαν …κυβερνοαστυνομία, πριν από δεκαπέντε περίπου χρόνια πολλά άλλαξαν και ουδείς φανταζόταν το εύρος αυτών των αλλαγών. Πρόσφατα στοιχεία αναφέρουν ότι καθημερινά διακινούνται περισσότερα από τρία δισεκατομμύρια e-mail από 200 εκατομμύρια χρήστες, ο συνολικός αριθμός των χρηστών του Διαδικτύου ξεπερνά τα 380 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.