• Αναζήτηση

• Video

• Καιρός

• Φωτογραφίες

Προορισμός

Η λίμνη Τσιβλού βρίσκεται στον νομό Αχαΐας και είναι αποτέλεσμα μιας καταστροφικής και θανατηφόρας κατολίσθησης που συνέβη στην περιοχή το 1913! (Όπως συνέβη και το 1963-1964 στην περίπτωση της λίμνης Στεφανιάδας στα Άγραφα.) Η Τσιβλού μαζί με τη λίμνη Δόξα στην Κορινθία είναι δύο από τις ομορφότερες λίμνες της Πελοποννήσου.

Αλπική αίσθηση στην Αχαΐα.

Η λίμνη Τσιβλού είναι μία από τις λίγες ορεινές λίμνες της Πελοποννήσου και βρίσκεται στον νομό Αχαΐας, στις πλάγιες του βουνού των Καλαβρύτων, τον Χελμό.
Πρόκειται για μία φυσική λίμνη με ζωή λιγότερο από εκατό χρόνια αφού προστέθηκε στον γεωφυσικό χάρτη της περιοχής μόλις το 1913.

Το φυσικό τοπίο της λίμνης

Η λίμνη Τσιβλού βρίσκεται σε υψόμετρο 800 περίπου μέτρων στις πλαγιές του Χελμού σε ένα καταπράσινο τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλους ενώ θεωρείται αρκετά βαθιά λίμνη καθώς το αρχικό της βάθος της ήταν τα 80 μέτρα ενώ διαμορφώνεται κάθε χρόνο ανάλογα με τις ετήσιες βροχοπτώσεις. Λίγο πριν φτάσετε στην λίμνη θα την αντικρίσετε ανάμεσα από τα πεύκα και τα πλατάνια που κατακλύζουν την περιοχή. Θα φαίνεται σαν μία μικρή υδάτινη κουκκίδα μέσα σε ορεινές δεντρόφυτες πλάγιες οι οποίες τον χειμώνα είναι συνήθως άσπρες από τα χιόνια, προσδίδοντας έτσι μία αλπική αίσθηση και ομορφιά στο σπάνιο ορεινό αυτό τόπο.

Καλάβρυτα

Ιστορία

Τα Καλάβρυτα είναι χτισμένα στην θέση της αρχαίας Αρκαδικής πόλης Κύναιθας ή Κυναίθης. Το όνομα Καλάβρυτα (καλές βρύσες) φαίνεται να το απέκτησαν την εποχή της Φραγκοκρατίας τον 13ο αιώνα μ.Χ. όταν αποτέλεσαν έδρα μιας από τις 12 Βαρωνίες του Πριγκιπάτου της Αχαΐας με πρώτο Βαρώνο τον Όθωνα ντε Τουρναί (Othon de Tournay) που έκτισε το κάστρο του πάνω στα ερείπια της ακρόπολης της αρχαίας Κύναιθας. Στη γαλλική παραλλαγή του Χρονικού του Μορέως αναφέρεται ως Calovrate.
Το 1430 τα Καλάβρυτα γίνονται έδρα μιας από τις τρεις ανεξάρτητες βυζαντινές ηγεμονίες (δεσποτάτα) στις οποίες είναι χωρισμένη πλέον η Πελοπόννησος, με πρώτο δεσπότη το Θωμά Παλαιολόγο. Δύο χρόνια αργότερα την δεσποτεία των Καλαβρύτων αναλαμβάνει ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο οποίος διατηρεί τη θέση αυτή μέχρι το 1443.

Η περιοχή των Καλαβρύτων συμμετείχε τόσο στην επανάσταση του 1770 όσο και του 1821. Στην πρώτη περίπτωση ο μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Παρθένιος κήρυξε την τοπική εξέγερση ενώ το 1821 στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας των Καλαβρύτων κηρύχτηκε επίσης η επανάσταση από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό και τους οπλαρχηγούς της Πελοποννήσου που είχαν συγκεντρωθεί εκεί (βλ. και Δοξολογία στην Αγία Λαύρα). Στα Καλάβρυτα οι πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Τούρκων που λαμβάνουν χώρα ήδη από τα μέσα Μαρτίου του 1821 κορυφώνονται με την κατάληψη της πόλης την 21 Μαρτίου 1821. Εξαιτίας του πρωταγωνιστικού τους ρόλου στην επανάσταση του 1821, τα Καλάβρυτα πυρπολήθηκαν δύο φορές από τα στρατεύματα Ιμπραήμ, το 1826 και το 1827. Αμερικανός προτεστάντης ιεραπόστολος που επισκέφθηκε τα Καλάβρυτα το 1829 αναφέρει τις καταστροφές αλλά διαπιστώνει από τα απομείναντα σπίτια ότι η πόλη ήταν καλοχτισμένη. Επίσης αναφέρει ότι ήταν ήδη πεποίθηση ότι η σημαία της επανάστασης υψώθηκε πρώτα στα Καλάβρυτα από τον Γερμανό. 

Στη διοικητική διαίρεση του 1836 τα Καλάβρυτα αναφέρονται με το όνομα Κυναίθη.

Τα Καλάβρυτα σήμερα αποτελούν πόλο έλξης τουριστών κυρίως κατά την χειμερινή περίοδο καθώς διαθέτουν μία από τις καλύτερες υποδομές χειμερινού τουρισμού στην Ελλάδα λόγω κυρίως του χιονοδρομικού κέντρου που βρίσκεται εκεί. Το χιονοδρομικό κέντρο των Καλαβρύτων είναι ένα από τα μεγαλύτερα της Ελλάδας. Αξιόλογους προορισμούς στην περιοχή των Καλαβρύτων αποτελούν επίσης τα δύο ιστορικά μοναστήρια, της Αγίας Λαύρας και του Μεγάλου Σπηλαίου, όπως επίσης το Σπήλαιο των Λιμνών κοντά στο χωριό Καστριά Αχαΐας και το φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού που το διασχίζει ο περίφημος οδοντωτός σιδηρόδρομος.

Ο οδοντωτός σιδηρόδρομος εγκαινιάστηκε το 1895 και κατασκευάστηκε για να συνδέσει σιδηροδρομικώς το Διακοπτό με τα Καλάβρυτα. Αποτέλεσε ένα από τα δυσκολότερα έργα για την εποχή του λόγω του ιδιαίτερα δύσβατου εδάφους, αλλά και του μεγάλου υψομέτρου στο οποίο κατέληγε καθώς ο οδοντωτός είναι ο ορεινότερος σιδηρόδρομος της Ελλάδας. Για να ξεπεραστούν αυτές οι δυσκολίες ο σιδηρόδρομος κατασκευάστηκε με την τεχνική της οδόντωσης κατά την οποία το τραίνο γαντζώνεται στις ράγες στις διαδρομές που η κλίση του εδάφους υπερβαίνει ο 10%. Ο σιδηρόδρομος διασχίζει το φαράγγι του Βουραϊκού περνώντας σε μεγάλο μήκος του από σήραγγες και γέφυρες, καλύπτοντας συνολικά απόσταση 22 χιλιομέτρων. Εξακολουθεί να χρησιμοποιείται και σήμερα για τουριστική περιήγηση σε μία από τις ομορφότερες διαδρομές με τραίνο στην Ελλάδα.

Ζαρούχλα

Η Ζαρούχλα είναι ορεινό χωριό, έδρα ομώνυμης κοινότητας, της άλλοτε επαρχίας Καλαβρύτων, του νομού Αχαΐας, ένα από τα Κλουκινοχώρια. Είναι χτισμένη σε υψόμετρο 1.020 μέτρων στις νοτιοανατολικές πλαγιές των Αροανίων, κοντά στα όρια με το νομό Κορινθίας και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Αχαΐας.

Η Ζαρούχλα ανήκει στο Δήμο Ακράτας και ο πληθυσμός το 1971 αριθμούσε τους 119 κατοίκους, το 1981 έφθασε τους 155, ενώ σύμφωνα με την απογραφή του 2001 ήταν 160 κάτοικοι. Πολύ κοντά στον οικισμό βρίσκεται η λίμνη Τσιβλού. Ο οικισμός της Ζαρούχλας αποτελεί ορεινό θέρετρο και διαθέτει αρκετούς ξενώνες και ταβέρνες. Απέχει 35 χιλιόμετρα από την Ακράτα και 110 χλμ. ΝΑ. τηςΠάτρας.

Ιστορία

Είναι άγνωστο πότε δημιουργήθηκε η Ζαρούχλα, στο χωριό υπάρχουν δύο ναοί ο ένας του 12ου και ο άλλος του 13ου αιώνα που δείχνει ότι επί Φραγκοκρατίας ήδη κατοικούνταν. Κατά την Φραγκοκρατία η περιοχή που βρίσκεται το χωριό δόθηκε το 1204 φέουδο στον Λατίνο Αρχιεπίσκοπο Πάτρας και αυτός έπειτα την έδωσε στο Αβαείο του Κλουνύ. Η Ζαρούχλα αναφέρεται στην ενετική απογραφή του Γκριμάνι το 1700 με 808 κατοίκους. Το 1806 πέρασε από εκεί ο περιηγητής Ουίλιαμ Μάρτιν Ληκ ο οποίος αναφέρει ότι το χωριό είχε 200 οικογένειες όλοι έλληνες, όπως τους αναφέρει, και ήταν χτισμένο γύρω από τον ποταμό Κράθι. Ο Ληκ αναφέρει ότι δεν κατοίκησαν ποτέ Οθωμανοί στο χωριό και λόγω της δυσπρόσιτης θέσης του δεν περνούσαν καν από εκεί.

Κατά την επανάσταση του 1821 στον Πύργο του στην Ζαρούχλα είχε κρυφτή ο Σωτήρης Χαραλάμπης για να αποφύγει την οργή των Οθωμανών. Ο Πύργος αυτός μάλιστα είχε πυρποληθεί το 1796 περίπου από τον Πετμεζά που θεώρησε ότι ο Χαραλάμπης ήταν φιλότουρκος.

Πήρε το όνομά της το 1836 με τον ιδρυτικό νόμο του Δήμου Νωνάκριδος. Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, πολλοί κάτοικοι έφυγαν από το χωριό προς πεδινότερες περιοχές. Κάτοικοι από την Ζαρούχλα τον 19ο αιώνα κατέβαιναν στα πεδινά και αναφέρονται οικιστές των Ζαρουχλέικων και των Καμινίων.